Przejdź do zawartości

William H. Crawford

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
William H. Crawford
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

William Harris Crawford

Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1772
hrabstwo Amherst

Data i miejsce śmierci

15 września 1834
Elberton

sekretarz skarbu USA
Okres

od października 1816
do marca 1825

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczno-Republikańska

Poprzednik

Alexander Dallas

Następca

Richard Rush

sekretarz wojny USA
Okres

od sierpnia 1815
do października 1816

Poprzednik

James Monroe

Następca

John C. Calhoun

przewodniczący pro tempore Senatu
Okres

od marca 1812
do marca 1813

Poprzednik

John Pope

Następca

Joseph Varnum

ambasador USA we Francji
Okres

od marca 1813
do sierpnia 1815

Poprzednik

Joel Barlow

Następca

Albert Gallatin

William Harris Crawford (ur. 24 lutego 1772 w hrabstwie Amherst, zm. 15 września 1834 w Elberton) – amerykański polityk, kandydat na prezydenta w 1824 roku.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 lutego 1772 w hrabstwie Amherst[1]. Początkowo mieszkał z rodziną w Wirginii i Karolinie Południowej, a potem przeniósł się do Georgii[2]. Ukończył studia prawnicze w Auguście i w 1799 roku rozpoczął prywatną praktykę w Lexington[2]. Zaangażował się w politykę i w 1803 roku wygrał wybory do legislatury stanowej z ramienia Partii Demokratyczno-Republikańskiej[1]. Cztery lata później, w wyniku śmierci Abrahama Baldwina, Crawford zajął wakujące miejsce w Senacie[2]. W 1811 roku ponownie uzyskał mandat senatora, a w czasie kadencji popierał przygotowania do wojny z Wielką Brytanią i przedłużenie mandatu Pierwszego Banku Stanów Zjednoczonych[1]. W 1812 roku, po śmierci wiceprezydenta George’a Clintona, został przewodniczącym pro tempore Senatu[1]. Rok później prezydent James Madison mianował go ambasadorem USA we Francji[2].

W 1815 roku został odwołany z placówki dyplomatycznej, by wejść w skład gabinetu Stanów Zjednoczonych i objąć funkcję sekretarza wojny, a rok później – sekretarza skarbu[1]. Członkiem rządu pozostał do końca kadencji Jamesa Monroego w 1825 roku[2]. W wyborach prezydenckich w 1824 roku, dzięki poparciu ustępującego prezydenta, 1/3 kongresmanów demokratyczno-republikańskich rekomendowała Crawforda jako nominata na prezydenta[3]. Ponieważ partia było głęboko podzielona, zgłoszono także trzy inne kandydatury: Johna Quincy’ego Adamsa, Andrew Jacksona i Henry’ego Claya[4]. W głosowaniu powszechnym Crawford uzyskał niespełna 41 tysięcy głosów, co stanowiło czwarty wynik wśród kandydatów[5]. W Kolegium Elektorskim zagłosowało na niego 41 elektorów[6]. Jednakże, żaden z pozostałej trójki nie otrzymał wymaganej większości 131 głosów (Jackson – 99, Adams – 84, Clay – 37)[6]. Zgodnie z 12. poprawką do Konstytucji, decyzja wyboru przeszła na Izbę Reprezentantów, która wybierała prezydenta spośród trzech kandydatur z najwyższym wynikiem (głosując stanami)[3]. Crawford doznał udaru, co spowodowało, że stracił szanse na prezydenturę[3]. Po zwycięstwie Adamsa, odrzucił propozycję ponownego objęcia funkcji sekretarza skarbu i osiadł w Georgii, gdzie pracował jako sędzia, do swojej śmierci 15 września 1834 w Elberton[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f William H. Crawford, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2018-01-13] (ang.).
  2. a b c d e Crawford, William Harris. Biographical Directory of the United States Congress. [dostęp 2018-01-13]. (ang.).
  3. a b c Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016, s. 161. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).
  4. Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 155. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).
  5. US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).
  6. a b Electoral College Box – 1824. NARA. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).